Rotterdam heeft de allerbeste burgemeester van de wereld. Dat werd deze week bekend en het vervulde me met vals chauvinisme. Ik heb er jaren gewoond, gestudeerd en gewerkt, maar dat maakt me niet tot een echte Rotterdammer. Eigenlijk had ik zelfs een haat-liefdeverhouding met die stad. Ik was allang van Rotterdam vertrokken toen het er helemaal hip werd. En om nou te stellen dat het zo’n gezellige plaats is, gaat ook wat ver. Wel blijf ik genieten van de rollende ‘R’ en de natte ‘T’ die smaak geven aan wat gezegd moet worden.

Honderd geknakte kruisen in het bos raken me ergens in de buurt van mijn ziel, als het er niet midden in is. Het is gek, maar ik weet niet direct goed waarom. Wel voel ik dat er iets fundamenteels is waar ik opstandig van word. En als ik eerlijk ben, bekruipt me ook het gevoel dat ik jaarlijks heb op 4 mei bij de kranslegging. Het is zo’n gevoel dat zich laat typeren met de woorden ‘dit nooit weer’.

Van 11 tot en met 14 mei zijn het de dagen van de ijsheiligen. Ze bezorgen me een vreemd soort koorts. Ik noem het IJshheiligenkoorts. 

Sinds kort durf ik weer een beetje te dromen. Het is nog wel heel voorzichtig, maar af en toe durf ik mijn gedachten te laten gaan naar de vraag wat er na corona komt. Eenzelfde soort gevoel als de Elfstedenkoorts maakt zich van mij meester…

De lezing ter gelegenheid van de dodenherdenking in Berlicum: Maandag 12 april 2021 – Het dagblad Trouw. Op pagina 3 van deze krant prijken drie koppen. Rechts bovenaan: ‘Kamp Westerbork 76 jaar bevrijd.’ Daaronder: ‘Bij een evenement is er evenveel kans op besmetting als thuis.’ Links daarnaast: ‘Beleid IND doet denken aan toeslagenaffaire.’ Na 75 jaar vrijheid, lijkt de verzetskrant van weleer het belang van gedenken niet krachtiger samen te kunnen vatten.