De laatste zin van de zaak Shell daar gaat het me om. Daar worden alle woorden uit het theaterstuk definitief geloofswoorden voor me. Hoe dat zit, kan ik je eigenlijk alleen maar uitleggen als je eerst zelf gekeken hebt, we een gezamenlijke ervaring van het kijken hebben. Natuurlijk weet ik dat iedereen met eigen ogen kijkt, met eigen oren verstaat en dus een andere waarneming heeft. Maar juist daar wordt zo knap mee gespeeld in het theaterstuk.
Dus voordat je verder leest, raad ik aan om het artikel van Jelmer Mommers te lezen. De tijd te nemen om naar de zaak Shell te kijken. Dat duurt vijf kwartier. Het stuk is via de site tot en met 17 januari te zien. Daarna is het weer wachten tot het in de theaters kan. Maar zeg nou zelf. Hoe fijn is het om een avond theater in huis te kunnen hebben. Voorlopig kunnen we immers toch nergens heen.
Klik dus op onderstaande knop. Lees en kijk wat de Correspondent te delen weggeeft. Daarna wordt relevant -denk ik- wat hieronder verder geschreven staat.
Verder kijken en nader beschouwd
Heb je gekeken? Klinkt bij jou ook die laatste zin nog na over onze lotsbestemming? Zelden heb ik eigenlijk zo goed een volstrekt theologisch begrip zo goed horen uitleggen. Al vraag ik me af of de makers van dit theaterstuk zich daarvan bewust zijn. Het gaat om het Hebreeuwse woord 'dabar'. Dat zowel woord als daad betekent.
Woord en daad gaan zo vaak kameraadschappelijk hand in hand. Het gaat ook vaak hand over hand een bepaalde richting uit. Als dominee verkondig ik niet alleen het Woord, maar wil ik ook graag richting in zoeken. De kerk noem ik dan geregeld een oefenplek van dat goede leven. En voor wie dat met mij mee kan zeggen en beleven: Voor Gods aangezicht.
Zo'n oefenplaats gaat wat mij betreft over het weerbarstige leven. Hoe graag we dat ook willen, we kunnen dat niet opdelen langs de lijn van goed en fout. Er zijn meer stemmen in te brengen. Er zijn meer perspectieven te verkennen. Juist daar was ik van onder de indruk. En misschien wel belangrijker: daar voelde ik het ongemak. De urgentie voelde ik. De onmogelijkheid om aan alle belangen recht te doen ook.
Het toneel werd even tot een oefenplaats waar de veelstemmigheid van ons leven ruimte kreeg. Dit alles deed een prachtig appèl op mij, maar nog veel meer op een gemeenschap. De verzameling van mensen die aan elkaar gegeven is. Misschien wel tegen wil en dank. Maar hoe dan ook om ons samen bewust te worden van de woorden die langzaam samenvallen met daden. Daarmee zijn we uitgedaagd om ons te oefenen in dat goede leven.
Toekomst
De zin die het niet gehaald heeft. Daar blijf ik nog even bij haken. Over de toekomst die is weggelegd voor wie het beste zijn rol kan spelen en het beste zijn tekst kent. Ligt daar niet onze hoop en onze verwachting? Dat we als mensen die zoeken naar geloofswoorden (of dat nu in de kerk, synagoge, moskee of daarbuiten ligt) daar weer stem aan proberen te geven? Dat we daadwerkelijk weer plaats geven aan stemmen die het verdienen om gehoord te worden? Dat samen te overdenken? En ons bovenal oefenen in die rol en blijven verhalen over hoe het anders kan?
Want, er blijft hoop bestaan als we ons denken blijven aanscherpen en onze woorden blijven sturen. Zolang deze aarde draait. Er uit de nacht nog altijd een nieuwe morgen verschijnt. Zolang is er hoop dat wij deze wereld beter kunnen achterlaten dan dat we 'm aantroffen toen wij geboren werden. Er is werk aan de winkel. Nog lang niet alles is gezegd. Oefenen vraagt om vallen en weer opstaan. Die tijd is ons God zij dank nog altijd gegeven.
