Na de derde en laatste aflevering van de podcastserie Pronk hoor ik een zucht. Die zucht gaat verder met: “wat missen we dit tegenwoordig.” We moeten er samen meteen ook een beetje om lachen. We voelen ons nog te jong om als Waldorf en Statler vanaf de publieke tribune te mopperen dat vroeger alles beter was. Maar het neemt niet weg dat we Jan Pronk missen en vooral alles waar hij voor staat.
Pastoraal gesprek
Drie podcastafleveringen lang waren we bij hem thuis op visite. Nam hij ons mee langs 210 meter persoonlijk archief. Deelde hij zijn politieke leven en gaf hij een inkijkje in zijn ziel. Zijn politieke overtuigingen schuren dicht aan tegen míj́n geloofsovertuigingen. Zeker als hij het heeft over ‘ontwikkeling’. Hij legt uit dat dit altijd te maken heeft met bevrijding. Dan resoneert bij mij de Bijbelse boodschap mee. Het was allang geen interview meer, maar een pastoraal gesprek. In zo’n ontmoeting zoeken beide gesprekspartners samen naar perspectief.
Geloof
Er is een moment dat het aan elk perspectief lijkt te ontbreken. Zo kan en mag het toch niet zijn? Zo zal het ook niet zijn. Ergens gloort er licht. Dan klinkt ook heel expliciet het woord ‘geloof’. Het is de conclusie van een prachtige serie. Een conclusie die een zucht uitlokt, omdat we Jan Pronk en alles wat hij vertegenwoordigt zo ontzettend missen. Het is niet alleen een zucht van gemis, maar ook van opluchting. Met het luisteren hervond ik hoop. Misschien wel op dezelfde plaats als Jan Pronk.
Met liefde gedeeld
Met liefde deel ik dus de driedelige podcastserie Pronk van de Correspondent. Ik wens je goede aandacht!
