Podcasts

Honderd geknakte kruisen in het bos raken me ergens in de buurt van mijn ziel, als het er niet midden in is. Het is gek, maar ik weet niet direct goed waarom. Wel voel ik dat er iets fundamenteels is waar ik opstandig van word. En als ik eerlijk ben, bekruipt me ook het gevoel dat ik jaarlijks heb op 4 mei bij de kranslegging. Het is zo’n gevoel dat zich laat typeren met de woorden 'dit nooit weer'.

Van 11 tot en met 14 mei zijn het de dagen van de ijsheiligen. Ze bezorgen me een vreemd soort koorts. Ik noem het IJshheiligenkoorts. 

Sinds kort durf ik weer een beetje te dromen. Het is nog wel heel voorzichtig, maar af en toe durf ik mijn gedachten te laten gaan naar de vraag wat er na corona komt. Eenzelfde soort gevoel als de Elfstedenkoorts maakt zich van mij meester...

De lezing ter gelegenheid van de dodenherdenking in Berlicum: Maandag 12 april 2021 – Het dagblad Trouw. Op pagina 3 van deze krant prijken drie koppen. Rechts bovenaan: ‘Kamp Westerbork 76 jaar bevrijd.’ Daaronder: ‘Bij een evenement is er evenveel kans op besmetting als thuis.’ Links daarnaast: ‘Beleid IND doet denken aan toeslagenaffaire.’ Na 75 jaar vrijheid, lijkt de verzetskrant van weleer het belang van gedenken niet krachtiger samen te kunnen vatten.

Arjen Lubach is door de kerk -zeer professioneel en uiterst consequent- tot een overtuigde atheïst gemaakt. In zijn show ‘Arjen Lubach LIVE!’ legt hij haarfijn uit hoe dat gegaan is. Die show heb ik met kromme tenen gekeken. Doorgaans heb ik die vanwege slechte grappen, verkeerde informatie of misplaatste overtuigingen. Deze keer had het absoluut een andere reden. Wil je weten waarom? Lees dan verder.

Deze week is het een jaar geleden dat de kerken hun deuren sloten. Het is zo’n mijlpaal waar weinig aan te vieren is. Zeker, omdat de huidige omstandigheden verdacht veel lijken op die van toen. Ik gooi mijn ‘rugzak’ maar even op de grond en ik ga zitten tegen die paal die niet alleen ruimte, maar nu vooral tijd markeert. Dat moment van een jaar geleden lijkt ineens mijlenver weg. Bij dit markeringspunt in de tijd kijk ik terug en blik ik wat vooruit. De vraag komt bij me op: wat heb ik van het afgelopen jaar geleerd?

Al heel wat jaren heb ik een heel bijzondere band met de kerk die midden op het landgoed Vrederust staat. Tegenwoordig staat er een bordje bij de afslag: “GGZWNB”. Het is min of meer in overeenstemming met de mensen die daar wonen. Ook zij hebben last van heel wat afkortingen die hun levensgeschiedenis duiding moeten geven. Maar in de Ark -zoals de kerk heet- vallen die etiketjes weg.

In elk geval ademde ík op bij de uitzending van Adem op 1 januari. Een voorstelling in drie delen. Een leeg theater. Aan het eind wordt zoals na elke voorstelling het applaus opgehaald. Het bleef alleen oorverdovend stil. Maar hier in huis klonk een zucht. Dat ging dieper dan een staande ovatie. Ik deel het hier. Wil er ook iets over schrijven,...

Ze had net de ossenstaartsoep op tafel gezet.
“Eerst even goed blazen. De soep is soms zo verraderlijk heet.”
En met haast hetzelfde automatisme: “Dit jaar gewoon uit een blikje hoor. Ik kon het niet opbrengen om te maken zoals vroeger. Maar ossenstaartsoep hoort wel bij Kerst, al is het dan uit blik.”

Dit 'we-doen-net-alsof-hoorspel' neemt je mee een fantasiewereld in. In die wereld beleef je de allereerste Kerst. Het programma is gemaakt voor mensen met een levendige fantasie. Ik denk dat vooral kinderen in de basisschoolleeftijd dat talent hebben. Al hoop en denk ik dat zij niet de enigen zijn met fantasie.

Soms heeft een preek iets weg van een column. Doorgaans plaats ik mijn preken niet hier. Voor de preek die ik hield op Eeuwigheidszondag maak ik een uitzondering. In deze dienst noemen we de namen van hen uit onze kring die het afgelopen jaar gestorven zijn. De overweging ging over Psalm 138.