“Is dit nog recht te breien?”, vraag ik me af bij het lezen van Trouw vandaag. De tweedeling van de maatschappij begint met een paar averechtse steken. Deze vakantie las ik de bestseller van Rutger Bregman; De meeste mensen deugen. Ik was er zowaar van overtuigd dat er een andere rode draad door de geschiedenis loopt. We zijn als mensen sociale wezens en we zijn bereid om elkaar te helpen. Maar die draad lijkt op de breiclub al afgehecht te zijn. Het kost me even moeite om niet met zwart wit in te steken, door te halen en af te laten glijden. En ik weet dat ik nu echt alle schijn tegen heb, maar ik kan echt niet breien!
Een steekje ophalen
Waar ik op reageer is het volgende. Een 83-jarige breister zegt dit in de krant: “Ik heb toch ook het recht om te leven, dat ga ik toch niet inleveren voor die snotneuzen.” De voorzitter van het buurthuis heeft zijn breipen al net zo grof opgezet: “Jongeren -iedereen van achttien tot en met veertig jaar zo’n beetje- lappen de coronaregels aan hun laars.” Deze proeflap, wil ik maar eens even uithalen en de wol maar weer even op de bol winden voordat het een kluwen wordt waar helemaal niets meer mee te beginnen is. Eigenlijk vind ik het jammer niet te kunnen breien, want het levert nu al enigszins kazige, maar toch prachtige beeldspraak op.
De patentsteek
Graag spreek ik de taal van wie ik tegenover me vind. Denkbeeldig schuif ik een ochtendje aan met een breiwerkje. Wat moet het dan heerlijk zijn om de patentsteek in de vingers te hebben. Een steek waarbij je recht en averechts afwisselt. Zo ontstaat er rek in het breiwerk. (Met dank aan google, die in dit geval de breiclub even vervangt.) Het lijkt me een uitermate genuanceerde breisteek, die bovendien heel veel ruimte geeft op plaatsen waar dat prettig is. Bijvoorbeeld in de col van je trui. Laten we de uitspraken in de krant dan nu even in mijn voordeel averechts noemen. Dan mag ik nu even recht verder.
Rechtbreien
Hoe verdrietig is het om te denken dat er geen plaats meer voor jou is in deze wereld. Dat mensen je liever eenzaam achterlaten om zelf het leven te kunnen vieren dan dat ze naar je om willen zien. Daar springen oprecht de tranen van in mijn ogen. Alleen is het probleem wel dat je dan heel erg bijziend de ogen gefocust hebt op je eigen handwerkje. Ik zou er iets tegenover willen stellen. Maandenlang hebben mensen soms haast onbegrijpelijke regels nagevolgd, zonder daar zelf echt belang bij te hebben. Dat deden ze juist voor mensen van de breiclub. Bovendien zijn er nog altijd -ik denk zelfs in meerderheid- mensen die zich wel aan de coronaregels houden.
Ik snap er geen steek van
Breien zal ik niet snel in de vingers krijgen. Het ontbreekt me aan geduld. Bovendien houd ik liever mijn onverdeelde aandacht bij het gesprek. Waar ik nog geen steek van begrijp is dit: Hoe kan het dat je alleen maar om offers vraagt? Er zijn mensen die hun baan verloren, jongeren die aantoonbaar eenzaam en depressief thuis zaten en zorgpersoneel dat onder applaus tot grote prestaties werd gedreven. Welk offer zou de breiclub dan kunnen brengen? Het is net als godsdienst denk ik. De vraag is telkens wat ons geloof moet brengen. De vraag wat God van ons nodig heeft, wordt niet zo snel gesteld.
De plooien glad
Toch wil ik nog wel een plooi gladstrijken. Natuurlijk op lage temperatuur. Het geheel moet niet onder de strijkbout verbranden! Ik begrijp heel goed dat het gevoel ontstaat dat ouderen niet meer meetellen. Hoe vaak heb ik geen ouderen gesproken die worstelen met het idee dat ze niets meer bijdragen aan de maatschappij. Er zit echt een weeffout in onze maatschappij waarbij we alleen maar kijken naar economie. Maar, vandaag stond breien op het programma. En van weven weet ik al helemaal niets. Wat ik wel weet is dit. We zullen meer met elkaar in gesprek moeten en elkaar de erkenning moeten geven van de pijn die de afgelopen tijd gekost heeft. Wat nu als we met elkaar een bontgekleurde troostdeken zouden breien? Waarbij iedereen zijn eigen verhaal kon vertellen? Dan zal blijken dat de meeste mensen deugen, omdat er bereidheid is om naar elkaar te luisteren.
Trouwens! Onder die deken schuilen we al. Wat is de kerk anders dan een oefenplaats van het goede leven. Met elkaar vormen we een vreemde lappendeken. Bovendien willen we er oog hebben voor een ander perspectief en een ander verhaal. We moeten alleen voor één ding waken; dat we niet worden als een breiclub. Overtuigd van het eigen gelijk en opgesloten in versteende overtuigingen.
