In elk geval ademde ík op bij de uitzending van Adem op 1 januari. Een voorstelling in drie delen. Een leeg theater. Aan het eind wordt zoals na elke voorstelling het applaus opgehaald. Het bleef alleen oorverdovend stil. Maar hier in huis klonk een zucht. Dat ging dieper dan een staande ovatie. Ik deel het hier. Wil er ook iets over schrijven,...