Na de derde en laatste aflevering van de podcastserie ‘Pronk’ hoor ik een zucht. Die zucht gaat verder met: “wat missen we dit tegenwoordig.” We moeten er samen meteen ook een beetje om lachen. We voelen ons nog te jong om als Waldorf en Statler vanaf de publieke tribune te mopperen dat vroeger alles beter was. Maar het neemt niet weg dat we Jan Pronk missen en vooral alles waar hij voor staat.